Ҷавонон — нерӯи созанда ва қудрати пешбарандаи ҳар як миллат ва ҷомеа мебошанд. Онҳо ҳастанд рукни асосии пешрафти давлату давлатдорӣ ва таҳкими пояҳои фарҳанг, илму техника, ва иҷтимоӣ. Аз ҷавонон умед мебандем, ки бо хираду нерӯи фикрӣ ва иқдомҳои худ метавонанд номи накӯ ва боэътимод дар сатҳи ҷаҳонӣ ба даст оваранд ва бо ин роҳ шарафи миллат ва Ватани худро нигоҳ доранд.

Дар ҳар давру замон ҷавонон ҳамчун офаридгорони тағйирот ва пешбарандагони арзишҳои нав шинохта шудаанд. Онҳо бо идеяҳои тоза, орзуҳо ва умедҳои баланд қодиранд ҷомеаро ба сӯи рушди устувор ва пешрафт баранд. Аз ин рӯ, масъулияти ҷавонон хеле калон аст: онҳо бояд бо кору пайкори худ номи на танҳо хеш, балки тамоми миллати худро зинда ва барҷаста нигоҳ доранд.

Аз ҷавонон дар ҷаҳон номи накӯ мемонад, вақте ки онҳо бо эҳтироми арзишҳои миллӣ ва инсонӣ зиндагӣ мекунанд. Муҳим аст, ки ҷавонон дар хештаншиносӣ, дӯст доштани Ватан, ва риояи анъанаҳои миллии худ устувор бошанд. Ҳамзамон, дар ҷаҳони муосир ва босуръат тағйирёбанда, онҳо бояд ҳамқадами илм ва технологияҳои навин бошанд, то дар арсаи ҷаҳонӣ рақобатпазир ва муваффақ гарданд.

Таълим ва маориф воситаи асосии таъмини ояндаи дурахшони ҷавонон мебошад. Бо истифодаи имкониятҳои таълимӣ, ҷалби ҷавонон ба омӯзиш ва омӯзишҳои амалӣ метавон муҳити мусоидро барои такмили малакаҳо ва дониши онҳо фароҳам овард. Ҷавонон бояд барои омӯхтани илмҳои муосир, забонҳои хориҷӣ ва ҳунарҳои гуногун саъю талош намоянд, то қодир бошанд бо ҷаҳон робитаи муътабар ва ҳамкорӣ созанд.

Ҳамзамон, ҷавонон бояд бо эҳтиром ва масъулият нисбат ба арзишҳои инсонӣ ва ҳуқуқҳои башарӣ муносибат кунанд. Ҳифзи ҳуқуқи инсон, эҳтироми фарҳанг ва созиш барои сулҳу дӯстӣ шӯъбаи муҳими ҳаёти иҷтимоӣ мебошад, ки боиси эҷоди ҷомеаи солим ва рушдёфта мегардад.

Ҷавонон бояд дар пешгирии мушкилот ва таҳдидҳои ҷаҳонӣ — аз қабили терроризм, экстремизм ва фасод — фаъолона саҳмгузор шаванд. Бо тавонмандӣ ва шуҷоат онҳо метавонанд номашонро дар ҷаҳон бо кору амали созанда ва ҳимояи арзишҳои башарӣ ба қайд гиранд. Фаъолияти ҷавонон дар арсаи сиёсӣ, иҷтимоӣ, фарҳангӣ ва илмию техникӣ барои ҳифзи ва рушди ҷомеа ва давлат муҳим мебошад.

Дар ҷомеаи муосир, ки технологияҳои иттилоотӣ ва шабакаҳои иҷтимоӣ нақши калидӣ доранд, ҷавонон метавонанд бо истифодаи васоити муосири коммуникация бо ҷаҳониён робита дошта, назари худро баён кунанд ва дар ташаккули андешаҳои созанда ва тараққиётӣ саҳм гузоранд. Ин ба онҳо имконияти зиёд медиҳад, ки бо ҷаҳониён дар як сатҳ мубодилаи таҷриба ва дониш кунанд ва бо ин роҳ номи накӯ ва эътимоднокиро дар сатҳи байналмилалӣ ба даст оранд.

Аз ҷониби дигар, ҷавонон бояд дар муҳити оила, мактаб ва ҷомеа бо ғояҳои дуруст тарбия ёфта, дарк ва масъулияти шахсӣ нисбат ба рушду ободии Ватанро дошта бошанд. Танҳо тавассути ҳамгироӣ ва ҳамкории созанда метавон ном ва шарафи ҷавононро боқӣ гузошт ва ҷомеаро аз вартаи харобиҳо эмин нигоҳ дошт.

Ҳамин тавр, аз ҷавонон дар ҷаҳон номи накӯ мемонад, вақте ки онҳо бо заҳмату кӯшишҳои худ барои пешрафти миллат ва ҷомеа кӯшиш меварзанд, ҳифзи арзишҳои миллиро дар мадди аввал мегузоранд ва бо донишу малакаҳои баланд худ дар арсаи ҷаҳонӣ шинохта мешаванд.

Дар анҷом бояд гуфт, ки насли ҷавон нерӯи тағйироти созанда ва ояндасози ҳар миллат ва давлати соҳибистиқлол аст. Мо бояд ҷавононро дастгирӣ кунем ва барои онҳо муҳити мусоидро фароҳам орем, то онҳо бо ном ва кору пайкори худ дар таърихи ҷаҳон боқӣ монанд ва Тоҷикистонро дар арсаи ҷаҳонӣ бо номи нек муаррифӣ намоянд.

   Кафедраи физиологияи нормалӣ